İnsanlar geçmişlerine en

büyük ihaneti unutarak yapar.
Benim geçmeyen geçmişim
hep şimdimde duruyor.
Anılar unutmayı zorlaştırmak için

verilmiş cezalardır sevgilim.
Ben bu cezaya gülümsüyorum.
Senin bıraktığın hiçbir
şey ardımda kalmadı benim.
İnsana en uzak düşen şey, bilerek
geride bıraktıklarıdır çünkü...
Kalbimdeki yerine hiç ihanet etmedim.
Gidişin hiç bitmedi bende.
Kaybedecek de olsam
bir yolum vardı sende.
Ve hayat o kadar kuralsızdır
ki bazen, oyunu kuralına göre

oynamak bile kazandırmaz insana.
Seni kaybedeceğimi bile
bile oynadım bu oyunu.
Utanmaktan utanmadan...

Acım mı?

Geçmedi... Alıştım sadece.
Beni mutlu edecek yalanlar
söylemeyi öğrendim sensizlikte.
Küçük mutluluklara
büyüteçle bakmayı bildim.
Sustum öylece.
Konuşamadım sensizlikle.
Gidişini haklı gösterecek uyduruk
bahaneler buldum kendime.
Sustum öylece...
Kimse benim kadar sessiz susamazdı.
Zaten o eski tadı da kalmadı susmaların;
kime sorsam konuşuyor şimdi.
O kadar sustum ki sensizliğe,
sessizliğimde boğuldum her gece.
Çok düşündüm seni düşünmemeyi.
(Düşünmekle olmuyormuş seni düşünmemek).
Keşke bana beni nasıl unuttuğunu
öğretseydin, belki ben de sana uyardım.
Anlamadığım tek şey; bende duran
zaman sende nasıl geçiyor?

Acım mı?
Geçmedi... Alıştım sadece.
Ben senden mutlu bir son değil,
mutlu bir sonsuzluk istemiştim.
Anlamadın! Belki de seni güzelleştiren,
hayatın çirkinliğiydi...
Bunu da ben anlamadım!
Acaba benimle mutlu olduğun

için mi beraberdin yoksa
ben mutlu olduğum için mi?
Bu sorunun da cevabını bırakmadın.
Sadece gittin.
Aşk ne senin bende gördüğündür

ne de benim sende gördüğüm.
Aşk; birlikte gördüğümüzdür sevgili.
Seninle aynı değilmiş aşka bakışımız.
Sen benden kusursuz bir aşk istedin,
ben senden yaşanabilir bir aşk.
Belki bu yüzyılın insanı değilsin
diyeceksin bana ama bence aşk karşındaki
insan çırılçıplakken bile gözlerini
onun gözlerinden ayırmamaktır sevgili.
Bu kadar temiz severken seni, koca
bir hayatı kirletip terk ettin beni.
Bu hayat seni unutabileceğim
kadar uzun değil sevgili.

Acım mı?
Geçmedi... Alıştım sadece.
Sen bir katilsin ama suç işlemedin.
Suç işlemeden katil olanlar
sadece kalp kıranlardır.
Keşke “beni” öldürseydin;
kalbimi değil! Üzülme sakın.
Yaşayan ölülere yas tutulmaz sevgili.

Ağlarken bile güzel kalmayı
becerebilen yüzünle hatırlıyorum seni.
Bensiz de yaşayabilecekken,
beni tercih edendin o zamanlar.

Nasıl da inanmıştım konuştuklarına.
“Sevdim” demiştin, hatırla.
Oysa sevilmekten önce
güvenilmek isterdim ben.
Daha ilk kıskançlığımda çekip gittin.
Kıskanmak aşkın bencil yüzüdür sevgilim.
O kadar da mı hatrım yoktu sende?
Aşkı meslek edinmiş yüreğin meğer
ne kadar da hazırmış her yeni

başlangıca hazin bir son bulmaya...
İçindeki eksikliği boşluk zanneden
sevgilim; şimdi gözlerimizin her
çarpışmasında kırılan kalbimin parçaları
hayatıma batıyor biliyor musun?

Acım mı?
Geçmedi... Alıştım sadece.
Şimdi içimde varmaktan
çok bir gitme isteği.
Zaman o kadar cimri ki; hiçbir
saniyesini vermiyor geri.
Zamanın değerini daha iyi anlıyorum
bu yalnızlık yolunda şimdi.
Ki beni zaten bu kalabalıklar
yalnızlaştırdı sevgili.
Yalnızlık tek başına taşınır.
Sakın yanlış anlama, kendimi yitirmiş
değilim, sadece sende kayboldum o kadar.





"Sil ağzının kenarını, yine gülüşünden cennet akıyor."